Με την ελαιοκομική περίοδο σε πλήρη εξέλιξη και τον καιρό να παραμένει άστατος, το ερώτημα είναι κλασικό: «Έβρεξε. Μπαίνουμε αύριο να μαζέψουμε;». Η απάντηση των έμπειρων ελαιοκαλλιεργητών και των ελαιοτριβέων είναι ένα κατηγορηματικό «Όχι». Η βιασύνη να μαζευτεί ο καρπός αμέσως μετά από μια βροχόπτωση είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη που κοστίζουν ακριβά στον παραγωγό, μειώνοντας την ποσοστιαία απόδοση και υποβαθμίζοντας την ποιότητα του τελικού προϊόντος.
Ας δούμε αναλυτικά τους τρεις βασικούς λόγους για τους οποίους η συγκομιδή «υγρού» καρπού είναι μια κακή πρακτική.
1. Ο Φυσικός Λόγος: Το «Ψεύτικο» Βάρος που Ρίχνει την Απόδοση
Αυτός είναι ο πιο άμεσος και προφανής λόγος. Όταν βρέχει, οι ελιές απορροφούν νερό μέσω της επιδερμίδας τους, ακριβώς όπως ένα σφουγγάρι.
- Τι Συμβαίνει: Οι ελιές που φτάνουν στο ελαιοτριβείο είναι τεχνητά βαρύτερες λόγω του αποθηκευμένου νερού.
- Το Πρόβλημα: Η ποσότητα του λαδιού μέσα στον καρπό παραμένει ακριβώς η ίδια.
- Το Αποτέλεσμα: Όταν έρθει η ώρα του υπολογισμού, η ποσοστιαία απόδοση (κιλά λαδιού ανά 100 κιλά ελαιοκάρπου) πέφτει κατακόρυφα. Αν πριν τη βροχή 100 κιλά ελιές έδιναν 20 κιλά λάδι (απόδοση 20%), τα ίδια ακριβώς δέντρα μετά τη βροχή θα δώσουν πάλι 20 κιλά λάδι, αλλά ο καρπός θα ζυγίζει πλέον (π.χ.) 110 κιλά. Έτσι, η απόδοση πέφτει αυτόματα στο 18,1%. Ουσιαστικά, ο παραγωγός πληρώνει το ελαιοτριβείο για να επεξεργαστεί… νερό.
2. Ο Τεχνικός Λόγος: Ο «Εφιάλτης» στο Ελαιοτριβείο
Το πρόβλημα δεν σταματά στη ζυγαριά. Η περίσσεια νερού προκαλεί τεράστια τεχνικά προβλήματα μέσα στο ελαιοτριβείο κατά τη διαδικασία της ελαιοποίησης.
- Υδαρείς Πάστες: Η ελαιόπαστα που προκύπτει από τη σύνθλιψη των βρεγμένων ελιών είναι πολύ ρευστή και υδαρής.
- Δύσκολος Διαχωρισμός: Αυτό δυσκολεύει αφάνταστα τη δουλειά των μηχανημάτων (φυγοκεντρητές και διαχωριστές). Το λάδι, αντί να διαχωριστεί καθαρά, τείνει να παραμένει γαλακτωματοποιημένο με το νερό (δημιουργεί ένα «γαλάκτωμα»).
- Απώλεια Λαδιού: Για να καταφέρει το μηχάνημα να κάνει τον διαχωρισμό, πρέπει να δουλέψει περισσότερη ώρα και με χαμηλότερη απόδοση. Ακόμα κι έτσι, ένα σημαντικό ποσοστό λαδιού φεύγει μαζί με το νερό (στα απόνερα), μειώνοντας την τελική ποσότητα που παίρνει ο παραγωγός.
3. Ο Φυσιολογικός Λόγος: Ο Κίνδυνος για την Ποιότητα (Ζύμωση & Μύκητες)
Αυτός είναι ο πιο ύπουλος κίνδυνος, που χτυπά την ποιότητα του τελικού προϊόντος.
- Επανενεργοποίηση: Η απότομη απορρόφηση νερού μπορεί να επανενεργοποιήσει προσωρινά κάποιες μεταβολικές διεργασίες μέσα στον καρπό.
- Κίνδυνος Σαπίσματος: Εάν η υγρασία επιμένει για μέρες ή αν οι ελιές συλλεχθούν υγρές και αποθηκευτούν σε σακιά ή τελάρα, δημιουργούνται οι ιδανικές συνθήκες για ζύμωση και ανάπτυξη μυκητολογικών ασθενειών (όπως το Γλοιοσπόριο).
- Υποβάθμιση: Οι διαδικασίες αυτές αυξάνουν την οξύτητα και καταστρέφουν τα αρωματικά χαρακτηριστικά του ελαιολάδου, υποβαθμίζοντάς το από «Έξτρα Παρθένο» σε «Παρθένο» ή ακόμα και σε «Βιομηχανικό» (Λαμπάντε).
Η Λύση: Ο Κανόνας των «3 Ημερών»
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι έμπειροι ελαιοκαλλιεργητές γνωρίζουν ότι η υπομονή είναι «χρυσός». Ο γενικός κανόνας είναι ότι μετά από μια σημαντική βροχόπτωση, πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον δύο ή τρεις ημέρες με στεγνό, ξηρό καιρό (ιδανικά με λίγο αέρα) πριν ξαναρχίσει η συγκομιδή.
Αυτός ο χρόνος είναι αρκετός για να επιτρέψει στις ελιές, μέσω της εξάτμισης, να αποβάλουν το περιττό νερό που απορρόφησαν και να επιστρέψουν στη φυσική τους ισορροπία. Η αναμονή αυτή εξασφαλίζει:
- Ρεαλιστική απόδοση στο ζύγι.
- Εύκολη και γρήγορη επεξεργασία στο ελαιοτριβείο.
- Υψηλότερη ποιότητα στο τελικό προϊόν (πιο συμπυκνωμένο, αρωματικό και σταθερό ελαιόλαδο).
Πηγή: giorgoskatsadonis.blogspot.com
Μείνετε Πάντα Ενημερωμένοι!
Η έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση είναι το πιο δυνατό εργαλείο για κάθε σύγχρονο αγρότη. Εξασφαλίστε ότι λαμβάνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις, τις αναλύσεις και τους οδηγούς που σας αφορούν.
➡️ Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερες ειδήσεις και αναλύσεις στο e-agrotis.gr
